Այսօր Հայաստանի հանրային օրակարգում տարօրինակ ու վտանգավոր դիսոնանս է տիրում: Հասարակական զգացողությունների, հույզերի և իրավունքների պաշտպանության թիրախները գտնվում են սուր անհամապատասխանության մեջ...
Օգոստոսի 23-ին՝ ֆեստիվառ Արտաշատում. կկայանա Սարո Թովմասյանի համերգը։ Անընդհատ ֆեստիվառներ են կազմակերպում, պետական բյուջեի փողերը մսխում, հանրության, երիտասարդության ուշադրությունը շեղում...
Իր խոսույթում Նիկոլը հաճախ, գրեթե մանտրայի պես, կրկնում է իր մեղադրանքը, թե «կայսրություններն են մեր փոխարեն որոշումներ կայացրել», ինչի հետևանքով էլ, ըստ նրա, Հայաստանը կորցրել է իր ինքնիշխանությունը...
«Անդրանիկ ճի՛շդ ժամանակին կը հասնի Նախիջևան՝ սանձելու տեղական խաներու ջարդարար ձեռքերը, ու անկե ալ իրեն հետ ժողովուրդ կցած, կարգ մը թշնամի գյուղեր պատժելե հետո կանցնի Գողթան գավառը, Զանգեզուրի երկայնքի գավառները, որոնք կը փութան Անդրանիկի պաշտպանությունը խնդրելու...
Կան պահեր, երբ սիրտը վաղուց լսել է այն, ինչին միտքը դեռ փորձում է լռեցնել։
Սիրտը չի սպասում ապացույցների, չի որոնում փաստարկներ։ Այն պարզապես զգում է...
Այգաբացն իմ հայրենի լեռներում անկրկնելի է ու չքնաղ: Պարզկա, աստղաշատ գիշերը ծեր կնոջ նման դժվարությամբ է հավաքում իր սև շրջազգեստի փեշերը անդնդախոր ձորերից...
Ադրբեջանը պետական սահմանի մասին համաձայնագիր ունի միայն ՌԴ-ի հետ։ Մյուս երեք ցամաքային հարևանների՝ Վրաստանի, Հայաստանի Հանրապետության ու Իրանի հետ նման համաձայնագրեր չունի, այսինքն, այդ սահմանները փաստացի կամ պայմանական առկա են, բայց դրանք «միջազգայնորեն ճանաչված» չեն, քանի դեռ չկա «պետական սահմանի մասին» միջպետական համապատասխան համաձայնագիր...